Jak donoszą nam historyczne źródła, w 1909 roku niejaki Charles Gordon, zięć Williama Granta wybrał się w niezwykłą podróż na Wschód w poszukiwaniu nowych, chłonnych rynków zbytu dla whisky produkowanej przez firmę William Grant & Sons. W trakcie tej rocznej wyprawy zwiedził między innymi Japonię, Australię, Nową Zelandię, Singapur czy wreszcie Indie. Co ciekawe, nie była to podróż tylko i wyłącznie rozrywkowa, albowiem w archiwach firmy Grant & Sons istnieje podobno faktura z 1909 roku, potwierdzająca sprzedaż partii whisky do Indii. W tych dawnych czasach, gdy walkę o wpływy i dominację w Indiach toczyli Brytyjczycy, stopniowo podporządkowując sobie ten wielki kraj, czyniąc go „klejnotem w koronie brytyjskiej”. W 1876 roku królowa Wiktoria została ogłoszona Cesarzową Indii, zwieńczając tym samym wiekowy proces podboju. Kiedy pod koniec XIX wieku, usadowieni już „wygodnie” Brytyjczycy planowali oficjalnie wprowadzić szkocką whisky w Indiach (czyżby o to chodziło od początku?), miejscowi gwałtownie sprzeciwili się tej cudzoziemskiej „truciźnie”. Zaskakująca opozycja wobec Anglików była większa niż kiedykolwiek, a miejscowi starali się udowodnić, że już mają swój tradycyjny środek odurzający – konopie. W odpowiedzi Brytyjczycy powołali komisję do zbadania i ustalenia, czy szkocka whisky jest bardziej szkodliwa niż konopie. Komisja jak to komisja, oczywiście bezstronna, zgodnie stwierdziła, iż szkocka whisky nie jest bardziej szkodliwa; oczywiście był to wyrok wyczekiwany, pozwalający rozpocząć import szkockiej do Indii.
